Η ιστορία του MAKE UP...

 Ο άνθρωπος από την αρχή της ιστορίας του, συνήθιζε να βάφει το πρόσωπο του για διάφορους λόγους. Το βάψιμο του προσώπου ξεκινάει πριν από χιλιάδες χρόνια. Από τους Ινδιάνους, στις Γκέισες, και από εκεί στο σημερινό make-up. Πρόκειται για μια ιστορία πλούσια και γεμάτη πολιτισμικές θρησκευτικές και αισθητικές πεποιθήσεις.
 Σήμερα το make-up είναι ένα καλλυντικό στο χρώμα του δέρματος που εφαρμόζεται στο πρόσωπο με σκοπό να καλύψει ατέλειες ή να αλλάξει την απόχρωση της επιδερμίδας. Οι λόγοι είναι καθαρά καλλωπιστικοί.Η χρήση καλλυντικών για ενίσχυση της επιδερμίδας είναι γνωστή από την αρχαιότητα.
 Τα πρώτα αρχαιολογικά στοιχεία χρήσης make-up έρχονται από την αρχαία Αίγυπτο, γύρω στο 3,500 π.Χ., με τη Νεφερτίτη να το χρησιμοποιεί.
 Το βάψιμο του προσώπου για τους Ινδιάνους της Αμερικής ήταν σημαντικό μέρος του πολιτισμού τους. Δεν ήταν τόσο πράξη καλλωπισμού, όσο κοινωνικής διάκρισης και θρησκευτικού πνεύματος. Για τις βαφές χρησιμοποιούσαν ρίζες, μούρα και φλοιούς δέντρων.
  Στην Ινδία οι άντρες συνήθιζαν να το χρησιμοποιούν για καμουφλάζ όταν κυνηγούσαν, ενώ αποτελούσε μέρος θρησκευτικών τελετουργιών και του χορού.
 Οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης συνήθιζαν να βάφουν το πρόσωπό τους άσπρη σκόνη μολύβδου και κιμωλία για να φωτίζουν το δέρμα τους. Τότε θεωρούταν της μόδας, η γυναίκα να έχει χλομή επιδερμίδα.
 Όταν σκεφτόμαστε την Ιαπωνία, στους περισσότερους το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι οι γυναίκες με το άσπρο πρόσωπο και τα κόκκινα χείλη. Το παραδοσιακό μακιγιάζ μιας γκέισας αποτελείται από μια παχιά λευκή βάση, με κόκκινο κραγιόν και κόκκινες και μαύρες αποχρώσεις γύρω από τα μάτια και τα φρύδια. Το βάψιμο άλλαζε σχετικά ανάλογα με το που θα παρευρίσκονταν αλλά και από την ηλικία τους. (μαθητευόμενες ή μεγαλύτερες).
 Στον Μεσαίωνα, στην Ευρώπη, θεωρούταν «της μόδας» για τις γυναίκες να έχουν χλωμό δέρμα.Οι γυναίκες φορούν μπογιά μολύβδου που διαλυόταν στο νερό ή πούδρα. Τον 6ο αιώνα, οι γυναίκες συχνά προκαλούσαν αιμορραγία στον εαυτό τους για να πετύχουν τη χλωμή επιδερμίδα. Μία από τις πιο δημοφιλείς πούδρες ονομαζόταν “Aqua Tofana”, που ήταν πούδρα αρσενικού. Η πούδρα ήταν δηλητηριώδης και αρκετές γυναίκες έχασαν τη ζωή τους.
 Σε όλο το 17ο αιώνα, οι γυναίκες φορούσαν “ceruse”, ένα μίγμα ξιδιού και λευκού μολύβδου. Είχε την ιδιότητα να ασπρίζει το δέρμα και πολλές γυναίκες το χρησιμοποιούσαν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας.
 Στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αιώνα, η βασίλισσα απαγόρεψε το make-up γιατί θεωρούσε πως ήταν κατάλληλο μόνο για πόρνες και γυναίκες χαλαρών ηθών. Το make-up ήταν αποδεκτό μόνο για τους ηθοποιούς.

 Το σημερινό make-up βρίσκει τις ρίζες του στον Carl Baudin, ηθοποιό του θεάτρου “Leipzeiger Stalt”, της Γερμανίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Baydin ανέπτυξε μια πάστα που άλλαζε το χρώμα του δέρματος, στην προσπάθειά του να αποκρύψει την ένωση μεταξύ της περούκας και το μετώπου του.
 Η κρέμα έγινε τόσο δημοφιλής στους άλλους ηθοποιούς που ο Baudin άρχισε την εμπορική παραγωγή της, δημιουργώντας το πρώτο θεατρικό μακιγιάζ. Αυτό αποτελούσε το θεατρικό make-up μέχρι το 1914.

Το πρώτο εμπορικό make-up δημιουργήθηκε αρχικά για κινηματογραφική χρήση. Ήταν το πρώτο make-upσε μορφή πούδρας και ονομαζόταν “Pan- Cake”. Μέχρι το 1940 σύμφωνα με εκτιμήσεις μία στις τρεις γυναίκες της Αμερικής είχε μία “Pan-Cake”.